در مناطق خطرناک پوسترها در ابعاد کوچک یا به شکل جزوه چاپ می‌شد، اما در
مناطق امن‌تر پوسترها در ابعاد بزرگ 120 در 80 سانتیمتر و تا سه رنگ با دست
چاپ می‌شد.
بعضی هنرمندان تصمیم گرفتند که با گواش و روغن کرچک کار کنند، اما چون زمان خشک شدنش طولانی بود، از این روند منصرف شدند.
نقاشی دیواری و گرافیتی هم روش محبوب دیگری در ویتنام بود که توسط یک سرباز
15 ساله انجام می‌شد. بدین صورت که پوسترها را به صورت بزرگ روی دیوارهای
خراب و ریخته مدارس و خانه‌ها که به سمت فرانسوی ها مشرف بود طراحی می‌کرد.
بعد از جنگ پوسترها با مضمون اجتماعی و واقعی هنر اصلی ویتنامی ها به حساب
می‌آید. در این زمان به کمک تکنولوژی جدید تولید انبوه پوسترها در چند رنگ
امکان پذیر می‌شود. هر چند روش‌های قدیمی همچنان مورد استفاده بود، اما
برای پوسترهای سیاسی از آنها استفاده نمی‌کردند.
کمپین های سیاسی به دو دسته مثبت و منفی تقسیم می‌شد. کمپین منفی مانند
کمپین اصلاح ارضی سال 1950 که زمین داران را در طرح ها و پوسترها مسخره کرد
و قبل از اینکه لغو شود باعث مرگ هزاران نفر شد.
هدف کمپین مثبت بیشتر سازندگی و ساخت دوباره کشور بعد از جنگ ویران کننده
بود. موضوعاتی مانند گسترش تولیدات صنعتی و کشاورزی و همکاری بین کارگران،
سربازها و روستایی ها غالب پوسترها را در برمی‌گرفت.
همچنین هنر مردمی ویتنام به شکل پوستر معرفی شد. در فاصله دو جنگ جهانی
صاحبان قدرت هنر مردمی را تشویق می‌کردند که جای هنر بورژوازی فرانسوی "
هنر برای هنر" را بگیرد. هنرمندان یک ماه به صورت اجباری به برنامه‌ای
می‌رفتند که باید از مردم سنت‌ها و داستان‌هایشان را یاد می‌گرفتند و حتی
به معادن زغال سنگ نیز می‌رفتند. این حرکت باعث شد خیلی از هنرمندان از
تصاویر مردم در روستاها در آثارشان الهام بگیرند.
آنها در پوسترها حیوانات مقدس، جشن‌ها و قصه‌های مردمی را تصویر می‌کردند
که سمبلی از خوشحالی، موفقیت و کامیابی است و منعکس کننده عقاید سنتی آنها
مثل ایمنی در برابر بیماری و اتفاقات، موفقیت در محصول و خانواده پر جمعیت و
احترام برای خدایان و قهرمانان بود.
در زمان جنگ آمریکا 1964 تا 1975 هنرمندان به مناطق بمباران شده در شمال
فرستاده می‌شدند و زمانی که بازمی‌گشتند از وقایع طراحی می‌کردند که مرکز
پوسترهای سیاسی، از بین این طراحی‌ها تصمیم می‌گرفت که کدام طرح به شکل
پوستر اجرا شود.
هنرمندان کارهایی مانند رفتن به جنگل و شروع کردن چاپ روزنامه و پوستر را
که در زمان جنگ با فرانسه می‌کردند، در زمان جنگ با امریکا هم ادامه دادند.
در این میان پوسترهای منفی روشی برای ترساندن سربازان امریکایی و
زیردستانشان بود.
در پوسترهای ویتنام از تصاویر زنان هم استفاده می‌شد. زیرا زنان سمبل زندگی
و بی گناهی بودند. زنان با موهای بلند که سمبل جوانی بود تصویر می‌شدند.
نمونه بارز پوستری است که زنی که در یک دست تفنگ و در دست دیگرش کودکی در
آغوش دارد.
امروزه پوسترهای دولتی در همه شهرها، شهرهای کوچک و حتی روستاهای ویتنام
دیده می‌شود. طراحی و محتوای این پوسترها هنوز بسیار تحت تاثیر حکومت است و
به دلیل سانسوری که وجود دارد، موضوع های آنها بیشتر راجع به سواد، تنظیم
خانواده و پرداخت مالیات است.
با این حال و یتنام یکی از معدود کشورهایی است که هنوز علامت داس و چکش کمونیستی در پوسترهایش استفاده می‌شود.
ویتنام در حال تغییر و رشد سریع است. در ویتنام جدید پوسترهای غیردولتی از
اشکال جدید هنر مثل ویدئو و چیدمان بهره می‌برد. با این همه بازگشت به شیوه
سوسیالیستی (اجتماعی) هنوز در میان برخی طراحان معاصر رایج است.
پریسا قادری، ترجمه‌مقدمه کتاب پوسترهای ویتنام
سایر -
